در ايران ارتباط ميان روانپزشکان و روانشناسان با مراجعان هنوز بهصورت سنتی است؛ بيماران با تعيين وقت قبلی به مطب متخصصان مراجعه ميکنند و در صورت نياز، مراجعه ادامه پيدا مييابد. اگرچه اين روش سالهای طولانی بر ارتباط بيماران و پزشکان حاکم بوده است، اما اشکالات و نقايص فراوانی دارد؛ برای مثال بسياری از بيماران تنها برای پرسيدن يک سؤال ساده مرتبط با روند درمانی به مطب پزشک خود مراجعه ميکنند. بهويژه با توجه به سير مزمن بيماريهای روانپزشکی، بيشتر بيماران به درمانهای طولانيمدت نياز دارند و در بسياری وقتها تنها برای تجديد داروها به پزشک مراجعه ميکنند. در سوی ديگر هم بيمارانی هستند که به دليل وجود مشکلات در مراجعه به پزشک، پس از دريافت نخستين نسخه، آن را طولانيمدت و بدون مشورت با پزشک تجديد و مصرف ميکنند. هر چه فاصله محل سکونت بيمار از مطب پزشک بيشتر باشد، چنين مشکلاتی بيشتر اتفاق ميافتد. در بسياری از شهرستانهای کوچکتر، حتی به دلايل فرهنگی، همراهان بيمار، از انتقال او به مطب يا کلينيک تخصصی اجتناب ميکنند.