وزیر بهداشت، خواستار ارتقای کیفیت آموزش، توزیع عادلانه نیروهای تخصصی و تدوین برنامه‌های اجرایی دقیق و زمان‌بندی‌شده در این حوزه شد.
وزیر بهداشت با اشاره به رشد چشمگیر ظرفیت رشته‌های پزشکی و دندانپزشکی طی چهار سال گذشته گفت: «در این مدت، ظرفیت پذیرش در این رشته‌ها حدود ۱۰۰ درصد افزایش یافته است. اکنون باید با نگاهی آینده‌نگر و منطقه‌محور، برای هماهنگی میان ظرفیت‌ها، زیرساخت‌ها و نیازهای واقعی کشور برنامه‌ریزی کنیم. تحقق این هدف تنها با گفت‌وگوی دوطرفه دانشگاه‌ها و وزارت بهداشت و مشارکت فعال استان‌ها و نهادهای تصمیم‌ساز ممکن است.»
او همچنین بر اهمیت پرورش اخلاق حرفه‌ای و تعهد اجتماعی در کنار آموزش علمی و مهارتی تأکید کرد و گفت: «پزشک آینده باید افزون بر دانش و مهارت، روحیه مردم‌دوستی و تعلق‌خاطر به میهن داشته باشد. اگر در دوران تحصیل این ارزش‌ها در ذهن و رفتار دانشجو نهادینه نشود، هدف اصلی آموزش پزشکی محقق نخواهد شد.»
ظفرقندی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به چالش‌های موجود در نظام دستیاری پزشکی تصریح کرد: «مسائل مربوط به دستیاران با صدور بخشنامه حل نمی‌شود. این حوزه نیازمند گفت‌وگوی مستقیم، بررسی دقیق وضعیت در بیمارستان‌ها و همکاری تنگاتنگ گروه‌های آموزشی است. هر دانشگاه باید با شناخت واقعی از شرایط خود، برای بهبود محیط آموزشی و حمایت از دستیاران برنامه‌ریزی کند.»
وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با تأکید بر نقش تعیین‌کننده آموزش پزشکی در آینده نظام سلامت کشور، خواستار ارتقای کیفیت آموزش، توزیع عادلانه نیروهای تخصصی و تدوین برنامه‌های اجرایی دقیق و زمان‌بندی‌شده در این حوزه شد.
به گزارش ایسنا، دکتر محمدرضا ظفرقندی در آغاز روز دوم اجلاس معاونان آموزشی دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور که به میزبانی دانشگاه علوم پزشکی تبریز برگزار شد، با تبریک به برگزارکنندگان این نشست گفت: «آموزش پزشکی، زیربنای سلامت آینده جامعه است و توجه هم‌زمان به کمیت و کیفیت آن ضرورتی انکارناپذیر دارد.»
ظفرقندی با تأکید بر ضرورت طراحی برنامه‌های آموزشی دارای پیوست اجرایی و زمان‌بندی مشخص گفت: «هر سیاست آموزشی باید پاسخ دهد که چه اقدامی، در چه زمانی و توسط چه نهادی باید انجام شود. آموزش پزشکی زمانی اثربخش است که از تصمیم‌سازی‌های کلی عبور کرده و وارد مرحله عمل و حل مسائل واقعی حوزه سلامت شود.»
او با اشاره به تجربه چندین ساله‌اش در آموزش جراحی خاطرنشان کرد: «ارزیابی کیفی دستیاران نباید فقط به آزمون‌های چهارگزینه‌ای محدود شود. این شیوه‌ها مهارت حرفه‌ای پزشکان را به‌درستی نمی‌سنجند. آزمون‌های بالینی ساختارمند مانند OSCE، PMP و ارزیابی‌های مبتنی بر کیس، معیار دقیق‌تر و عادلانه‌تری برای سنجش توانمندی بالینی هستند.»